လူမွန္ေနရာမွန္
“ေမာင္ဘေမာင္… မင္း ဘယ္လုိ ေယာက်္ားလဲကြယ့္။
မင္းမိန္းမကေတာ့ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ ထင္းခြဲေနတယ္။
မင္းက်ေတာ့ ဒီခံုေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး မယ္ဒလင္ ထိုင္တီးေနတယ္”
“မတတ္ႏိုင္ဘူး ေဒၚေဒၚ… သူမွ မယ္ဒလင္ မတီးတတ္တာ။”
စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း
ကိုဘေမာင္အရက္မူးၿပီး အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လာသည္။ တံခါးကိုဖြင့္သည္။
၀င္၀င္ခ်င္း အသံဆိုးႀကီးျဖင့္ ေအာ္သည္။
“ ေဟ့၊ ငါျပန္လာၿပီကြ၊ ငါေျပာတာ ၾကားလား၊ ျပန္လာၿပီကြ ငါ၊ ငါ ေျပာတာ
မရွင္းဘူးလားကြ ေဟ ”
မည္သူမွ မတံု႔ျပန္ေခ်။ ကိုဘေမာင္ မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲ ၀င္သည္။
ေၾကာင္အိ္မ္ကိုဖြင့္ၿပီး အထဲမွ ပန္းကန္မ်ားကို ၾကမ္းေပၚကို ပစ္ခ်သည္။
ကြဲသံရွသံမ်ား ျမည္ဟီးသြားသည္။ ကိုဘေမာင္ ထပ္ေအာ္သည္။
“ ေဟ့ ငါျပန္လာၿပီကြ၊ ၾကားလား ”
တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေနၿမဲ၊ ကိုဘေမာင္ ဧည့္ခန္းထဲ၀င္ၿပီး ပန္းအိုးကို
ပစ္ခြဲသည္။ ရုပ္ျမင္စက္ကို စားပြဲႏွင့္အတူ ၾကမး္ျပင္ေပၚေပါက္ခ်သည္။
အခန္းထဲရွိသမွ်ပစၥည္းေတြကို ေျဗာင္းဆန္ေနေအာင္လုပ္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ ဖိနပ္မခၽြတ္ဘဲ အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။ႏႈတ္မွလည္း
ေက်နပ္သံျဖင့္ ေျပာသည္။
“ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ တယ္ ေကာင္းပါလားေနာ္”
ဥာဏ္ႀကီးရွင္ေဖေဖ
႐ံုးမွာ အခ်ိန္ပိုလုပ္ရေသာေၾကာင့္ ေနာက္က်မွ ျပန္ေရာက္လာသည့္ အေဖျဖစ္သူကို
သားငယ္က ေမးသည္။
“လမင္းဟာ ဘာျဖစ္လို႔ အႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနတာလဲဟင္”
“လမင္း ဟုတ္လား ၊ မသိပါဘူး သားရယ္”
“ၾကယ္ေတြက်ေတာ႔ ေသးေသးေလးေနာ္…. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဖေဖ”
“ၾကယ္ေတြ ဟုတ္လား၊ အင္း မေျပာတတ္ပါဘူးကြာ”
“ေဖေဖ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ..”
အေမက ၀င္ေျပာသည္။
“ဟဲ႔သား၊ ေဖေဖ ပင္ပန္းလာတယ္ေလကြယ္။ နားပါေစ။ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္မေနစမ္းနဲ႔”
“ေမးစမ္းပါေစကြာ၊ ကေလးကို အေဖကမွ မရွင္းျပရင္ ဘယ္သူရွင္းျပမလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား ။”
No comments:
Post a Comment