ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က အလြန္ဆိုးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း
အလြန္ အေနာက္အေျပာင္သန္ၾကသည္။ ဤတြင္ ေတြ႕ၾကေလသတည္းေပါ့..။
ေက်ာင္းဖြင့္စတစ္ရက္ အတန္းထဲသို႔ ျမန္မာစာသင္ရန္ ဆရာမအပ်ိဳႀကီး ၀င္လာသည္။ အပ်ိဳႀကီးပီပီ
ဆံပင္ေလး သပ္ကာသပ္ကာျဖင့္ လွလွပပ ၾကြၾကြရြရြေလး သင္ေလသည္။
“ကဲ.. ဒီေန႔ စသင္မယ့္ သင္ခန္းစာကေတာ့ ျမန္မာအကၡရာေတြ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာပံုအေၾကာင္းပဲ
ျဖစ္တယ္။ အဲဒီထဲကမွ ဆလိမ္ေျပာင္းလဲပံုအေၾကာင္းကို အရင္ဆံုး ေျပာမယ္ေနာ္။ ဆလိမ္
ဘယ္လို ေျပာင္းလဲသလဲ သိလား”
“သိပါတယ္ဆရာမ”
ေနာက္ဆံုးတန္းမွ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ထေျဖသည္။
“အလဲ့.. တယ္ဟုတ္ပါ့လား။ ေျပာပါဦး.. ဆလိမ္ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲသလဲ”
“စိန္လွ ပါ ဆရာမ”
ရယ္သံမ်ားက တေ၀ါေ၀ါ ထြက္လာသည္။ ဆရာမခမ်ာ ေခတၱမွ် ေၾကာင္ေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ
"ေၾသာ္.. ဆရာမက အေကာင္းေျပာေနတယ္ ေအာက္ေမ့လို႔။ မင္းတို႔က ေနာက္ေနၾကတာပဲ။ ေပ်ာ္တတ္တာကို
မေျပာလိုေပမယ့္ ဒီလို ေနာက္တတ္တာက ေနာင္ဆို ျပင္ရခက္မယ္။ ဗီဇပါသြားမယ္။ ဗီဇဆိုတာသိလား"
ဆရာမက သူ႔အက်င့္အတိုင္း ေျပာရင္း ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ထိုေက်ာင္းသားကပင္ ထ၍
"သိပါတယ္။ ဘစီပါ ဆရာမ.."
"အင္.."
ဆရာမ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားရသည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ရယ္၍ မဆံုးေတာ့။
ဆရာမမွာ ေဒါသထြက္ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ေျပာေလ ဆိုးေလ
မၾကာမီ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးႏွင့္အတူ ဆရာမ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဆရာႀကီးမွာ
အလြန္ ေဒါသထြက္ေနပံုရ၏ ။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ.. မင္းတို႔ မိုက္ရိုင္းလွခ်ည္လား။ ဆရာမကို ေစာ္ကားလႊတ္လိုက္တယ္ဆိုကြ”
ဆရာႀကီးစကားေၾကာင့္ ဆရာမအပ်ိဳႀကီး မ်က္ႏွာရဲသြားသလို ေက်ာင္းသူမ်ားလည္း ၿပံဳးေစ့ေစ့
ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
“အင္.. ဆရာႀကီးကလည္း..”
“အဲ.. ေအး ေအး၊ ေဆာရီးဆရာမ။ မင္းတို႔ ဒီလိုလုပ္တာ ေကာင္းသလား။ ကိုယ့္ေက်ာင္းကို ေစတနာနဲ႔
လာသင္ျပေပးရတဲ့ ဆရာမကို ေနာက္လႊတ္တယ္ ဆိုေတာ့ မင္းတို႔က ဘာေကာင္ေတြလဲ။ ေခြးေတြလား။
မင္းတို႔တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးက ေခြးေက်ာင္းႀကီးလားကြ ေဟ။ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူေတြက
အဲလို သင္ထားလဲ”
ဆရာႀကီးမွာ ေဒါသျဖင့္ ေျပာေနရာ တစ္တန္းလံုး ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ ေနာက္တန္းမွ
အသံတစ္သံက မၾကားတၾကား ထြက္လာသည္။
“အဲဒီေက်ာင္းက ဆရာေတြပါပဲခင္ဗ်ာ”
တခြိခြိ ရယ္သံမ်ားက သိသိသာသာ ျဖစ္သြားသည္။ ဆရာႀကီးလည္း သူ႔စကားႏွင့္သူ ပိတ္မိေန၏ ။
“တိတ္စမ္း...၊ ဘယ္ေကာင္လဲကြ ျပန္ေျပာတာ”
မ်က္မွန္ႏွင့္ ျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ထလာၿပီး ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး ဆရာႀကီး”
“မင္းက မသိတာကို ဘာလွ်ာထရွည္ေနတာတုန္း”
“ဆရာႀကီးပဲ တိတ္စမ္း ဆို.. ေခၚလိုက္ၿပီးေတာ့..”
“ေဟ..”
ဆရာမကိုယ္တိုင္ ရယ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးလည္း ၿပံဳးရမလို မဲ့ရမလို ျဖစ္ေနသည္။
“ဘာေတြလဲကြ။ ေနာက္ေနၾကတာလား မင္းတို႔က”
ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖၾက။ တစ္တန္းလံုးေတာ့ ၿပံဳးေစ့ေစ့မ်က္ႏွာပိုးမ်ားကို သတ္ထားရသည္။
“ကဲ.. အဲဒီ စိန္လွ ဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔ ဘစီ ဆိုတဲ့ေကာင္ ထြက္ခဲ့ၾကစမ္း”
ေက်ာင္းသားမ်ား ရယ္ၾကျပန္သည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ၾကပါလိမ့္ဟု ဆရာႀကီး ေ၀ခြဲရပံုမေပၚ။
ဆရာမလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။
“ဘယ္မလဲ စိန္လွ။ ဟိုေကာင္ ဘစီ ထစမ္း”
“ဒီအတန္းထဲမွာ စိန္လွလည္း မရွိ၊ ဘစီ ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး ဆရာႀကီး။ Roll Call စာအုပ္မွာ ၾကည့္ၾကည့္ပါ”
ထိုအခါ ဆရာမမွာ မေနသာေတာ့၊ ၀င္ရွင္းေပးရေတာ့သည္။
“မဟုတ္ဘူး ဆရာႀကီး။ ကၽြန္မက စိန္လွလို႔ ေျပာရင္ သူတို႔က ဆလိမ္လို႔ ေျပာတာ။ ကၽြန္မက ဘစီ ဆို
သူတို႔က ဗီဇ တဲ့”
ေက်ာင္းသားမ်ား တ၀ါး၀ါး ရယ္ၾကေတာ့သည္။ ဆရာမမွာ ေျပာခ်င္ေဇာႀကီး၍ ေရွ႕ေနာက္
ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားသည္ကို မသိလိုက္။ ဆရာႀကီးက ဆရာမဘက္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လ်က္
“ေနပါဦး..၊ နင္ကစာသင္တာလား၊ သူတို႔ကို ရယ္စရာေျပာျပေနတာလား”
“အင္.. ဆရာႀကီးကလည္း”
ရယ္သံမ်ားက ပတ္တုတ္မရေတာ့။ ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ မ်က္မွာမ်ား နီရဲေနေအာင္ ရယ္ၾကသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ အူႏွိပ္ေနၾကေလၿပီ။
“ေတာ္ၾကရွန္း။ အဲဒီ ေနာက္တဲ့ေကာင္ ထစမ္း”
ဆရာႀကီးမွာ ေဒါသေၾကာင့္ စကားမ်ားပင္ မပီေတာ့။ တံေတြးေတြ စင္ထြက္ကုန္ေအာင္ ေအာ္လိုက္၏ ။
ေနာက္မိေသာ ေက်ာင္းသားက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ထ၍
“ဆ..ဆ ဆရာႀကီး၊ ေဒါသေရွ႕ထားရင္ မွားတတ္ပါတယ္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဟို.. သည္းခံျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းလို႔
ဘုရားကလည္း ေဟာ.. ေဟာထားပါတယ္”
“ေအး ေအး.. လာခဲ့။ အဲဒီေကာင္ လာခဲ့။ အဲေလာက္တတ္ေနရင္ ငါနဲ႔ ဟိုဘက္ ခဏလိုက္ခဲ့။ မင္း သိတာေတြ
သိပ္မ်ားေနၿပီ”
ဟု ဆိုကာ ထိုေက်ာင္းသားကို နားရြက္ကဆြဲလ်က္ ႀကိမ္လံုးႀကီး တစ္ဖက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ကင္ေပတိုင္စခန္းဟုေခၚေသာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္းသို႔ နာဇီစစ္ စစ္ရန္အလို႔ငွာ
ေခၚေဆာင္သြားေလေတာ့သည္။ ခိုင္လံုေသာ သတင္းရင္းျမစ္မ်ားအဆိုအရ ဆရာႀကီးက ထိုေက်ာင္းသားအား
မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ေသခ်ာ သတိထားေန....အခု ၿပန္ေတာ့..ေနာက္ကို အဲေလာက္ အစမသန္နဲ႔ကြ ဟူသတည္း
မွတ္ခ်က္ ။ ။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားက ဘယ္သူထင္လည္း ဟင္
No comments:
Post a Comment